Η τελική μας παρουσίαση

Μια pdf εκδοχή του τελικού μας powerpoint για την παρουσίαση μας στην ημερίδα των ερευνητικών εργασιών στο Μουσικό Σχολείο Καλαμάτας για όλους τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς του σχολείου μας (που πραγματοποιήθηκε στις 9/5/2016)

Πατώντας "click to read" μέσα στην παρουσίαση (ή "open publication" κάτω από το πλαίσιο παρουσίασης) θα μπορέσετε να τη δείτε σε μεγαλύτερο, ευανάγνωστο μέγεθος. 

Η τελική μας εργασία

Εδώ μπορείτε να "ξεφυλλίσετε" την τελική μας εργασία.
Πατώντας "click to read" μέσα στην παρουσίαση (ή "open publication" κάτω από το πλαίσιο παρουσίασης) θα μπορέσετε να τη δείτε σε μεγαλύτερο, ευανάγνωστο μέγεθος.

Φωτογραφία

Περιπτώσεις που η φωτογραφία ως τέχνη προβληματίζει: εννοιολογική φωτογραφία

Andreas Gursky https://en.wikipedia.org/wiki/Rhein_II

https://en.wikipedia.org/wiki/Andreas_Gursky

Kevin Abosch http://www.nexusmedia.gr/kevin-abosch-potato-345-sold-fom-1-million-dollars/

Spencer Tunick http://www.artstudiomagazine.com/diseno/spencer-tunick-fid4.html

Μανώλης Μπαμπούσης http://www.manolisbaboussis.gr/

beatbox (εργασία σε εξέλιξη)

(από τον Αριστομένη)

Παραδείγματα beatbox (μουσικής με το στόμα)

Αλεατορική μουσική (εργασία σε εξέλιξη)

(από τον Παναγιώτη, για την ομάδα της Αλεατορικής μουσικής)

Ο 20^ος αιώνας χαρακτηρίζεται από έναν πρωτοφανή στιλιστικό πλουραλισμό , που αντικατοπτρίζει το πνεύμα των καιρών. Σε αντίθεση με παλαιότερες εποχές , όπου υπάρχουν έγκυροι όροι για να περιγράψουν το χαρακτήρα και τις κυρίαρχες τάσεις-ο 20^ος αιώνας δεν προσφέρεται για παρόμοιες κατηγοριοποιήσεις ακριβώς λόγω των πολλαπλών κατευθύνσεων. Η πολυμορφία αυτή οφείλεται τόσο στην έντονη παρουσία του παρελθόντος και της διεύρυνσης της γνώσης για τη μουσική      έξω-δυτικών πολιτισμών, όσο και στην ανάπτυξη της τεχνολογίας και των μέσων διάδοσης της μουσικής.                                            

      Σε αυτή την εποχή ανήκει  και η Αλεατορική μουσική : Ετυμολογικά, η λέξη προέρχεται από το λατινικό ‘‘alea’’, που σημαίνει ζάρι, δηλώνοντας έτσι το στοιχείο της τύχης που διέπει αυτού του είδους τη μουσική. Η Αλεατορική μουσική βρίσκεται στον αντίποδα της τάσης για πλήρη έλεγχο και προκαθορισμό της μουσικής δημιουργίας και εκτέλεσης. Ο συνθέτης σαφώς και καθορίζει τα βασικά χαρακτηριστικά της αλεατορικής μουσικής σύνθεσης, εντούτοις πολλά στοιχεία της, όπως ο ρυθμός, τα τονικά ύψη, οι φθογγικές διάρκειες, η προσθήκη ή η απαλοιφή ποικιλμάτων κτλ, εναποτίθεται στην επιλογή του εκάστοτε ερμηνευτή, με αποτέλεσμα να ανανεώνεται και να ποικίλει κάθε φορά που εκτελείται. Ο συνθέτης επίσης στηρίζεται στον παράγοντα της τύχης για τη δημιουργία της αλεατορικής μουσικής, όπως για παράδειγμα το ρίξιμο των ζαριών ή μία σειρά τυχαίων αριθμών που παράγει ο υπολογιστής μπορούν να καθορίσουν τη βασική τονικότητα, τις φθογγικές περιοχές κτλ. της σύνθεσης.  Ο αντισυμβατικός αυτός τρόπος μουσικής δημιουργίας και εκτέλεσης δίνει προβάδισμα στα ανορθολογικά στοιχεία της ανθρώπινης εμπειρίας (τύχη, διαίσθηση, συναίσθημα, έμπνευση), ενώ περιορίζει την επιρροή του ορθολογισμού που διέπει κάθε προκαθορισμένη μουσική φόρμα.

       Διάσημος συνθέτης του μουσικού αυτού είδους είναι ο John Cage, πρωτεργάτης του αλεατορισμού (μουσική του τυχαίου), της ηλεκτρονικής μουσικής και της αντισυμβατικής χρήσης μουσικών οργάνων

Πηγή: wikipedia

Η τέχνη, σε κάθε πιθανή της έκφανση, αποτελεί καίριο τρόπο έκφρασης και εκδήλωσης των ανθρώπινων συναισθημάτων και ιδεών. Η προσφορά της είναι εξέχουσας σημασίας τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και σε κοινωνικό, μιας και κάθε ανθρώπινο συναίσθημα, που εκφράζεται μέσω αυτής, αποτελεί σημείο επαφής για όλους τους ανθρώπους. Παρόλα αυτά πολλά έργα τέχνης της ανθρώπινης δημιουργίας έχουν προκαλέσει το κοινό να αναρωτηθεί «Είναι αυτό Τέχνη;» Yφίσταται η ιδιότητα του έργου τέχνης σε κάτι τόσο τυχαίο και ριζοσπαστικό όπως η Αλεατορική Μουσική;

Τύχη στην Τέχνη. Μπορεί να φαίνεται παράδοξο, αλλά δεν είναι νέα ιδέα. Ο ωραίος χαρακτήρας ενός τυχαίου σχεδιασμού συναρπάζει και δίνει ευκαιρία σε κάποιους άλλους για περιφρόνηση. Καθ 'όλη τη διάρκεια του περασμένου αιώνα, πολλές μορφές `` αφηρημένης "μοντέρνας τέχνης έχουν αναπτυχθεί . Αλλά ακόμα οι άνθρωποι αμφισβητούν την καλλιτεχνική αξία των εν λόγω μη αναπαραστατικών έργων. Οφείλουμε να υπερβούμε αυτό το ζήτημα και να αποδεχτούμε πως «Ναι, αυτές οι αφαιρετικές τεχνικές, οι τυχαιοποιημένες, μπορεί να αποτελούν Τέχνη», αν θέλουμε να αντλήσουν κανένα νόημα από αυτές. Με την παραδοχή αυτή, είμαστε ελεύθεροι να εξερευνήσουν τις σκέψεις και τις μεθόδους των σύγχρονων καλλιτεχνών, ιδιαίτερα αυτών που σχετίζονται με την τέχνη της τύχης. Όπως είπε ο Hans Arp: « Ο νόμος της τύχης, που αγκαλιάζει όλους τους άλλους νόμους και είναι τόσο ανεξιχνίαστο όσο τα βάθη από τα οποία προκύπτει όλη η ζωή, μπορεί να κατανοηθεί μόνο με την πλήρη παράδοση στο ασυνείδητο. Όποιος υποβάλλεται στο νόμο αυτό επιτυγχάνει τέλεια ζωή.

Έργα τέχνης από σκουπίδια (εργασία σε εξέλιξη)

(από τον Βασίλη)

Τέχνη είναι η ανθρώπινη δραστηριότητα ή δημιουργία που είναι σημαντική εξαιτίας της έλξης που προκαλεί στις ανθρώπινες αισθήσεις, διεγείροντας τον νου ή το συναίσθημα. Είναι η δημιουργική έκφραση που μέσα στο έργο αποτυπώνει την ψυχική κατάσταση, τα συναισθήματα, τις ιδέες, την αίσθηση ή τον οραματισμό του καλλιτέχνη. Η τέχνη κάποιες φορές εφαρμόζεται και σε πρακτικά αντικείμενα καθημερινής χρήσης, όπως ένα πήλινο μπολ μέσα στο οποίο τοποθετούμε αντικείμενα. Επιπλέον τα ανακυκλώσιμα υλικά χρησιμοποιούνται από αρκετούς καλλιτέχνες ως πρώτη ύλη. Η κατασκευή τέτοιων έργων είναι ανέξοδη, αφού τα υλικά που χρησιμοποιούνται βρίσκονται σε σκουπιδοτενεκέδες αλλά η επεξεργασία τους για ένα άρτιο έργο αρκετά κουραστική. 

Φυσικά όταν μιλάει κανείς για την τέχνη των σκουπιδιών δεν μπορεί να παραλείψει ένα πολύ διάσιμο ζευγάρι καλλιτεχνών, τους Tim Noble και η Sue Webster. Κάποια από τα ποιο διάσημα έργα τους είναι αυτά τα οποία παίζουν με τις σκιές : 

Τα έργα τους απολαμβάνουν διεθνούς αναγνώρισης και περιλαμβάνονται στις μόνιμες συλλογές μουσείων όπως το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Arken στην Κοπεγχάγη, το Ιδιωτικό Μουσείο Artis-FrançoisPinault στη Γαλλία, η Συλλογή Δάκη Ιωάννου στην Αθήνα, τα Μουσεία Σύγχρονης Τέχνης σε Ντένβερ, Ντάλας και Λος Άντζελες, και το Μουσείο SolomonR. Guggenheimστη Νέα Υόρκη. 

Τα έργα τους απολαμβάνουν διεθνούς αναγνώρισης και περιλαμβάνονται στις μόνιμες συλλογές μουσείων όπως το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Arken στην Κοπεγχάγη, το Ιδιωτικό Μουσείο Artis-FrançoisPinault στη Γαλλία, η Συλλογή Δάκη Ιωάννου στην Αθήνα, τα Μουσεία Σύγχρονης Τέχνης σε Ντένβερ, Ντάλας και Λος Άντζελες, και το Μουσείο SolomonR. Guggenheimστη Νέα Υόρκη. 

Σύμφωνα με τους ίδιους, "η τέχνη της προβολής φωτός πάνω σε αντικείμενα συμβολίζει την μετασχηματιστική τέχνη. Η διαδικασία του μετασχηματισμού από πράγματα που ο σύγχρονος άνθρωπος απορρίπτει, όπως σκουπίδια, παλιοσίδερα, ή ακόμη και ταριχευμένα ζώα, σε μία αναγνωρίσιμη εικόνα, μεταφέρει την ιδέα της Αντιλιπτικής Ψυχολογίας.

Πηγή: www.lifo.gr

Αφηρημένη γλυπτική (εργασία σε εξέλιξη)

(από την Ματίνα, για την ομάδα της Αφηρημένης τέχνης)

Η αφηρημένη γλυπτική, περισσότερο από κάθε άλλη έκφραση αφηρημένης τέχνης, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη μια την θεωρία της τέχνης και την φιλοσοφική αναζήτηση και τοποθέτηση του κάθε καλλιτέχνη. Όταν αναφερόμαστε σε αφηρημένα γλυπτά, η εξερεύνηση των πολλαπλών ερμηνειών και αναγνώσεων μας καθιστά αδύναμους εάν δεν έχουμε υπόψη μας της θεωρητική προσέγγιση των έργων.

Η έννοια της «γλυπτικής» ή της «αφηρημένης γλυπτικής» έχει γίνει πλέον ιδιαίτερα πολύπλοκη με νέες μορφές τέχνης να αναπτύσσονται και να αμφισβητούν παλιότερες και πιο κλασικές. Όπως για παράδειγμα η αφηρημένη γλυπτική έδωσε τη θέση της στη μινιμαλιστική τέχνη και στη συνέχεια η μινιμαλιστική τέχνη στην εννοιολογική αποδεικνύοντας ότι η θεωρία πίσω από την καλλιτεχνική πρακτική ανοίγει το δρόμο στην τέχνη του μέλλοντος.

πηγή Από την αφηρημένη γλυπτική στις νέες μορφές τέχνης - Art Magazine

 

Donald Judd

Ένας από τους καλλιτέχνες της αφηρημένης γλυπτικής ήταν ο Αμερικανός καλλιτέχνης Donald Judd (1928- 1994). Στα έργα του, o Judd αναζητούσε την καθαρότητα των κατασκευασμένων αντικειμένων και του χώρου τα οποία αυτά δημιουργούσαν. O Judd δεν ήταν απλώς καλλιτέχνης αλλά και ένας από τους σημαντικότερους θεωρητικούς γράφοντας τεχνοκριτικές σε μεγάλα αμερικανικά περιοδικά τέχνης από το 1959. 

Για τοn Judd η τέχνη δεν οφείλει να αντιπροσωπεύσει τίποτα, πρέπει να σταθεί μόνη της και απλά να υπάρχει. Έτσι, ακoλουθώντας στην καλλιτεχνική του πρακτική την δική του αισθητική προσπαθεί να βρει μέσα στα έργα του καθαρές, δυνατές και απόλυτες φόρμες που έρχονται σε αντίθεση με το ψεύδος.

Το πρόβλημα για τοn Judd είναι ότι τα μοντέρνα έργα τονίζουν κυρίως τις σχέσεις των τμημάτων που ενυπάρχουν μέσα σε μια σύνθεση και όχι στο σχήμα με ενώνει το όλον πράγμα που αναπόφευκτα οδηγεί σε μια ψευδαισθητική αντίληψη. Ο ίδιος τόσο για τα έργα του όσο και για έργα άλλων καλλιτεχνών της εποχής του αποφεύγει να χρησιμοποιήσει έννοιες όπως «ζωγραφική», «γλυπτική» ή «γλυπτά» και χρησιμοποιεί έννοιες όπως «αντικείμενα» τονίζοντας την κυριολεκτική φύση των υλικών που χρησιμοποιεί. Για να δώσει ακόμη μεγαλύτερη έκφραση στην μη γλυπτική υπόσταση των «νέων αντικειμένων» τις περισσότερες φορές ζωγραφίζει τα αντικείμενά του προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να υποδείξει πως δεν ανήκουν ούτε στον χώρο της γλυπτικής αλλά ούτε και της ζωγραφικής και ότι είναι ένα νέο είδος τέχνης. 

έργο του Robert Morris

Robert Morris

  

έργο του Robert Morris

Στο ίδιο μοτίβο και εξερευνώντας τα ίδια μορφολογικά χαρακτηριστικά στα έργα του κινείται και ο Αμερικανός καλλιτέχνης Robert Morris. Μόνο που ο Morris , σε αντίθεση με τον Judd, δεν αποποιείται τον όρο «γλυπτική» για τα έργα του αλλά αντίθετα τον χρησιμοποιεί στα κείμενά του. Γεννημένος το 1931 στο Κάνσας της Αμερικής, ο Morris, που ζει και εργάζεται στην Νέα Υόρκη, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες και θεωρητικούς του μινιμαλιστικού ρεύματος. 

Ο Morris κατασκευάζει μια σειρά γλυπτών με σημείο αναφοράς την πρακτική των κονστρουκτιβιστών.

Όπως και Judd, ο Morris εξερευνά τις σχέσεις των αντικειμένων με τον χώρο προσθέτοντας σε αυτή και την εμπειρία του θεατή εισάγοντας έτσι μια νέα έννοια. Τη σημασία της σχέσης του θεατή με τα γλυπτά και την ανθρώπινη κίνηση γύρω από τα έργα. Αναφέρεται σε μια εμπειρική αντίληψη της σύνθεσης και προσεγγίζει την τέχνη και ιδιαίτερα τη γλυπτική αναπτύσσοντας μια βαθύτερη σκέψη και θεωρία προσπαθώντας να αποδείξει ότι δεν μιλάμε ούτε για αντικείμενα, ούτε για μνημειακά έργα, ούτε για πίνακες ζωγραφικής αλλά για «γλυπτά» που γίνονται αντιληπτά από τον άνθρωπο μέσα από την εμπειρία των χωρικών ορίων του.